Hop, hop – przelatujemy pomiędzy poduszkowymi wyspami! Hop, hop – skaczemy jak najwyżej, jak najdalej! Budujemy wieżę, i domy, i podwórko. A na podwórku – pola do gry w klasy. Miękkie, szorstkie, mokre. Sypkie i klejące. Jedne są głośne, inne – zupełnie bezdźwięczne. Czy uda nam się zgrać koncert przy pomocy naszych stóp, skaczących z pola na pole?

Gdy otwieram oczy, wszystkiemu się przyglądam. Gdy kręcę się wokół własnej osi, świat tańczy i wiruje, niczym na karuzeli. Gdy oczy zasłaniam, wciąż widzę: mogę oglądać ludzi, zwierzęta i przedmioty dotykiem, węchem, smakiem. Widzę obrazy, iluzje i optyczne złudzenia, a nawet własne bajki, wyświetlane w ciemnym pokoju, opowiadane kojącymi głosami mamy i taty.

Berek! Rozbiegniemy się po całej sali. Berek! Wypróbujemy kucanego, zaklepywanego i „z ogonkiem”. Berek! Złapiemy rodziców. Berek! Złapiemy oddech. Złapiemy śmiech. Złapiemy światło i pobiegniemy drogą, którą wyznacza. Złapiemy dźwięk i spróbujemy za nim podążyć. Pobawimy się w łapanie i wymykanie, odkryjemy emocje, towarzyszące gonieniu za tym, co nieuchwytne.

Stu, stuk – układam klocek na klocku. Bębnienie, kucie, tłuczenie, szurgot – to rozbrzmiewa klockowy koncert. Buduję wieżę, i dom, i plac zabaw. Bach! Wszystko się przewróciło… Łączę elementy, dopasowuję kształty, badam bezruch i… bezwładność. Zamieniam stukot w muzykę, dźwięki i sylaby w słowa, pojedyncze klocki – w całe miasta. Wymyślam własne światy

Stu, stuk – układam klocek na klocku. Bębnienie, kucie, tłuczenie, szurgot – to rozbrzmiewa klockowy koncert. Buduję wieżę, i dom, i plac zabaw. Bach! Wszystko się przewróciło… Łączę elementy, dopasowuję kształty, badam bezruch i… bezwładność. Zamieniam stukot w muzykę, dźwięki i sylaby w słowa, pojedyncze klocki – w całe miasta. Wymyślam własne światy

Kolorowe pchełki skaczą radośnie. Szybko, jak najszybciej. Biegiem, na czworakach, pełzając – biorą udział w kolorowym wyścigu. W przód, w tył. Czasem korzystają z błyskawicznej podwózki rodziców, a wtedy pędzą tak, że aż wiatr świszczy w uszach. Dokąd ten wyścig, zapytacie. Do celu! Spróbujemy do niego trafić. Czasami droga będzie prosta, czasami bardzo skomplikowana. Najważniejsze, że w końcu tam wskoczymy.

„Halo! Hola! Hololo!” Uwaga, uwaga! Łączymy niesłychanie ważną rozmowę telefoniczną. Rozciągamy długi kabel – o, tak. Nawlekamy nań koraliki dźwięków. Obdarzamy je dobrymi uczuciami i… wysyłamy w świat! Niech rozbrzmiewają w czułych szeptach i opowiadanych historiach. Bawią nowo wymyślonym słowem, zabawną miną i zaskakującym dźwiękiem

Balonik rośnie i… znów się kurczy. Rozciąga się i znika, sycząc przy tym i gwiżdżąc. Balonowa muzyka rozbrzmiewa w całej sali i zaprasza do balonowego tańca. Będziemy rosnąć i maleć, rozciągać i poruszać, jakbyśmy byli z gumy. Przejdziemy przez gumowe labirynty, pokonamy przeszkody i potrenujemy skakanie w gumę. Kto pamięta, jak się gra w „dziesiątki”?

Okrągła piłeczka toczy się po sali. Większa radośnie podskakuje na podłodze i odbija się od ścian. Kolejna turla się i z impetem wpada w równy rządek kręgli. Inna zachęca, żeby nią trafić do kosza. A ta największa pozwala poczuć się jak nad wodą i unosić na jej powierzchni. Piłeczki lubią bawić się z dziećmi. Małe i duże, lekkie albo bardzo ciężkie. A arbuz? To taka specjalna piłka do jedzenia.

Nie ma… nie ma… jest! Świat się ukrywa i znów pojawia. Co się z nim dzieje, gdy znika? A gdzie my jesteśmy, gdy nas nie ma? Zajrzymy we wszystkie miejsca, w których można się schować. Odkryjemy najbardziej skryte kryjówki. Wydobędziemy kształty z ciemności. Zgłębimy tajemnice pudełek, piaskowych wysp, podwodnych głębin. Może nawet zobaczymy to, co niewidzial

Warsztaty o godzinie:
11:30 - 9-24 miesiące
13:30- 24-36 miesięcy

W kole mieści się cały świat. W kole jestem Ja i Ty. Są koliste portrety naszych przyjaciół. W kole mieszkają melodie naszych ulubionych piosenek. Mieszkają zwierzątka: stary niedźwiedź, konik i kukułka. Mieszkają zabawy. W kole mieszka czas. I wyobraźnia, która pozwala wymyślać wielkie koliste konstrukcje. A co jest poza kołem? Zobaczcie sami..