Czas towarzyszy zmianom pór roku i przemianom w człowieku. Drzewo, wiosną soczystozielone, z czasem staje nagie, by potem znów rodzić owoce. Twarz ludzka, dawniej o spojrzeniu ostrym i skoncentrowanym, przyjmuje wyraz spokoju i harmonii, a spojrzenie staje się nieobecne. Zanim to jednak nastąpi, uśmiecha się do małego człowieka, który woła „babciu!”, „dziadku!”. Drzewo to symbol naturalnego cyklu narodzin i obumierania, łańcucha pokoleń, którego ogniwa scala relacja najstarszych i najmłodszych.
Bartosz Kurowski

Pięknego wiosennego dnia pod drzewem pojawia się dziecko. Starsza pani czekała na nie od dawna. Opowiada mu bajki, bawi się z nim, troszczy. Mijają dni i tygodnie, kwiaty na drzewie opadają, pojawiają się listki, potem owoce. Nadchodzą letnie burze, jesienne słoty i pierwszy śnieg. Dziecko wyrasta na mądrą i dobrą dziewczynkę. A starsza pani odchodzi wraz ze śnieżnymi kwiatami, które mróz narysował na szybach ich domu.

Bartosz Kurowski sięga po najpiękniejsze wiersze dla dzieci polskich autorów, m.in. Ewy Szelburg-Zarembiny, Leopolda Staffa, Władysława Broniewskiego, Juliana Kornhausera, przywołuje na scenie niezwykłą atmosferę poezji, czytanej kilku pokoleniom wnucząt przez ich dziadków. Snuje opowieść o czasie, który zaczarowuje tytułowe drzewo feerią barw, kształtów i dźwięków zmieniających się pór roku, ale także naznacza spotkanie dziewczynki i dojrzałej kobiety, z czułością przygląda się ich subtelnej relacji.

Spektakl, adresowany do widzów w wieku przedszkolnym i bliskich im dorosłych, szczególnie seniorów, przeprowadza odbiorców od przedstawień dla najnajmłodszych do pierwszych doświadczeń z teatrem jako miejscem opowiadania historii. Łączy bodźce wizualne, muzykę na żywo i interakcje angażujące dzieci w sceniczne działania z najwyższej próby poetyckim tekstem i uniwersalną opowieścią. Otwiera przestrzeń artystycznego spotkania, łączy pokolenia we wspólnym teatralnym przeżyciu.

Koprodukcja Fundacja t:

Projekt dofinansowany ze środkó Miasta Wrocław