Zaledwie trzy dni temu żegnaliśmy Bogdana Naukę. Dziś przyszła wiadomość o kolejnej przedwczesnej śmierci bliskiego nam Człowieka. 23 listopada w wieku 65 lat, po długiej i ciężkiej chorobie zmarł prof. Jacek Przybyłowski – znakomity aktor, ceniony pedagog wrocławskiego Wydziału Lalkarskiego AST, serdeczny i życzliwy człowiek.
Był związany z Wrocławskim Teatrem Lalek przez ćwierć wieku. W latach 1980 – 2005 zagrał na naszej scenie wiele wspaniałych ról, m.in. Heroda w „Polskich szopkach i Herodach” i Kaliksta w „Tragikomedii o Kalikście i Melibei” (1982), biskupa Nankiera w „Akropolis Wrocławskiej. Szopce” (2000) Wiesława Hejny, Księcia Bumpo w „Zwierzętach Doktora Dolittle” Jerzego Bielunasa (1997). W 1988 r. otrzymał jedną z najważniejszych lalkarskich nagród – Złotą Pacynkę.
Grał w najsłynniejszych spektaklach Wiesława Hejny na Małej Scenie dla Dorosłych: „Procesie”, „Gyubalu Wahazarze”, „Fauście” (1985-1989), a także w „Ryszardzie III” (1997) oraz „Śmiesznym staruszku” (2001). Młodsi widzowie pamiętają go ze „101 Dalmatyńczyków” Jerzego Bielunasa (2003) czy „Rudego Dżila i jego psa” Aleksandra Maksymiaka (2003).
Dla kolejnych roczników studentów Wydziału Lalkarskiego był autorytetem i przyjacielem, dla widzów WTL – lubianym i cenionym aktorem, dla zespołu aktorskiego – wspaniałym i zawsze pomocnym kolegą, dobrym człowiekiem.
„Teatr i szkoła – temu poświęcił swoje życie” - wspomina Jacka Przybyłowskiego prof. Jacek Radomski, kolega z zespołu, uczelni i przyjaciel.
Bliskim i przyjaciołom, studentom i współpracownikom Jacka Przybyłowskiego składamy wyrazy głębokiego współczucia.
Wspomnienie Jana Dormana w "Być mistrzem" - z 1979 r., kiedy Jacek Przybyłowski był jeszcze studentem:
"[...] powierzono mi zajęcia ze studentami roku drugiego. Najpierw stwierdziłem z zadowoleniem, że jest to młodzież wyjątkowo sympatyczna i pracowita. To mnie ujęło i bardzo byłem ciekawy, jak potoczą się nasze sprawy.
W semestrze minionym, zimowym, zajmowaliśmy się „Medeą”. [...] Nie miałem tutaj specjalnych z ich strony oporów, ale zacząłem odczuwać coś w rodzaju niechęci. Mało tego! Część studentów z tego roku zgromadziła się pod skrzydłami prymusa Przybyłowskiego i wieczorami próbowali Goldoniego. Chcieli po prostu grać! On skrzętnie wykorzystał to ich „chcenie”. Wiedziałem o próbach, dochodziło do mnie , jak bardzo pragnęli mi pokazać co potrafią. Cieszyło mnie, że jest w nich tyle zapału, ale nie byłem pewny w jakim kierunku poprowadzi ich prymus. Trapiła mnie ich niewiara w moją pracę".
Jola Sakowska
Miałam przyjemność mieć zajęcia z profesorem na Reżyserii Teatru Dzieci i Młodzieży, prawie wszyscy polegliśmy przy czytaniu na głos Pana Tadeusza, odkrywał dla nas świat groteski, był bardzo wymagający ale w taki lekki, uprzejmy sposób, że starałam się sprostać zadaniu by był zadowolony, piękny, dobry człowiek???
Kamil Cza-y
Dziękujemy, dla mojego Wujka teatr, to całe jego życie. Jeśli ktoś z Państwa posiada materiały z Wujka pracy w teatrze będziemy wdzięczni za ich udostępnienie. Z wyrazami szacunku Kamil Przybyłowski - siostrzeniec.
Magdalena Mielczyk
Uwielbiałam cięty dowcip Profesora. Złośliwy i jakże inteligentny. Zawsze w punkt. I to patrzenie w głąb człowieka. On zawsze wiedział co nam tam na dnie duszy kołacze. Rozgryzał na pierwszy rzut oka. Przychodziło się na zajęcia z wiersza, a wychodziło jak po seansie u psychoanalityka. Jednym zdaniem potrafił mnie rozbroić, rozszyfrować, a jednym słowem, jednym celnym komentarzem rozbawić do łez. Zajęcia z planu żywego na I roku to najlepsza lekcja pokory scenicznej w życiu. Wychodziło się na scenę i myślało się "ależ ja to gram!", "tyle emocji" i odgrywało się te dramaty, i przeżywało na 100%, a z drugiej strony Profesor jednym słowem potrafił obnażyć absurd tych naszych działań. Ale robił to w taki sposób, że nikogo nie obrażał i nie podcinał nikomu skrzydeł tylko dawał do zrozumienia, że nie jesteśmy prawdziwi na scenie. I tej prawdy od nas najbardziej oczekiwał. I faktycznie, nie dało się przy nim udawać. Zawsze wiedział, zawsze wyczuł fałsz. Był niezwykły. Będzie niezapomniany, w sercu każdego kto go znał. ?
Aleksandra Mazoń
Mówił do mnie : Ty jesteś cała Jędrusik! Mniej seksapilu nie zaszkodzi! ❤️... I oczywiście mnie parodiował wyśmienicie ...
fot. M Grotowski, Z. Mozer
